به علت حالت تعلیق در هنگام راه رفتن داخل آب و عدم تماس پا با زمین، حرکات خم و راست شدن زانو و ران به راحتی انجام می گیرد و افزایش دامنه حرکتی بیشتری کسب خواهد شد.

برای سالمندان که درد ،اختلالات عضلانی _ اسکلتی، تعادل و یا راه رفتن مختل و  چاقی  مانع اجرا مناسب و درست تمرینات در خشکی می شود، محیط آب با کاهش،  فشار روی مفصل و  خطر افتادن و آسیب دیدگی، مناسب تر خواهد بود.

خواص فیزیکی آب همراه با تمرینات مناسب می تواند اختلالات فیزیولوژیکی، چون ضعف عضلانی، حس عمقی، تعادل، محدودیت دامنه حرکتی مفصل را بهبود ببخشد.

بعد از جراحی های ارتوپدی، آسیبهای ورزشی، بیمارهای قلبی – تنفسی، انجام تمرینات  سبب بهبودی گردش خون و بدنبال آن انتقال فاکتور های ترمیمی،باعث تسریع روند درمان به میزان قابل توجهی خواهد شد.

حرکت مفصلی که  رباط های آن آسیب دیده و عضلات نگهدارنده و کمک کننده حرکات آن، دچار ضعف می باشند، در خشکی و غلبه بر نیروی جاذبه مشکل خواهد بود. و نیز  ترس از درد و افتادن به دلیل وزن انداختن روی مفصل و اندام آسیب دیده ، مانع پشرفت مسیر درمان خواهد شد.

فیزیوتراپی در آب می تواند در کنار برنامه تمرینی در خشکی یک مکمل در نظرگرفته شود چرا که گاهی ویژگی های فیزیکی آب برای افزایش عملکرد مورد نیاز خواهد بود و کاهش بار روی مفاصل که آسیب دیده اند با انجام تمرینات داخل آب میسر خواهد بود.

در بیمارانی که مبتلا به دردهای مزمن  هستند ، به علت  سالها درگیری  با آن که ناتوانی های زیادی برای آنها بوجود آورده و  دچار افسردگی شده اند، بسیار مفید خواهد بود.

بیماران نرولوژیک مانند MS، ضایعات نخاعی  و بیماران ( CVA )  که دچار سکته مغزی شده اند، تمایل بیشتری به انجام تمرینات در آب دارند.
آنها  احساس توانمندی و استقلال بیشتری می کنند و  ایجاد آرامش و نشاط حاصله، از آثار روانی مشکلاتشان می کاهد و روند بهبودی آنان راتسریع می نماید.

انجام تمرینات مناسب در دوران بارداری در آب، بی خطر و باعث آمادگی برای زایمان راحت، آموزش و اصلاح راه رفتن می شود.